Cyprysik karłowy - tępołuskowy

Susza jest wrogiem wszystkich wiecznie zielonych iglaków.
Delikatnie rozgałęzione włośniki licznych gatunków iglaków (np. jodeł, cyprysików, cisów i choin) nie rozwijają się zbytnio w głąb ziemi ani na szerokość, dlatego skazane są jedynie na wilgoć w bezpośredniej bliskości rośliny.
W okresie suchym należy roślinę podlewać regularnie i obficie.

Iglaki w skrzynkach na balkonach lub tarasach należy podlewać również zimą w ciągu dni o bardziej umiarkowanej pogodzie.

Iglaki mają nieznaczną, nieco chwiejną, ale stałą potrzebę pochłaniania substancji odżywczych. Gwarancją pomyślnego rozwoju roślin jest dobra, próchnicza gleba. Przez lata zadowalające efekty przynosiły nawozy z udziałem powoli rozpuszczających się substacji odżywczych oraz specjalne nawozy organiczne dla iglaków.
Dzięki dodaniu wilgotnego torfu, kompostu itp. wzbogacona zostanie gleba i powstaną pomyśle warunki do szybkiego wytwarzania włośników, a tym samym do bardzo szybkiej adaptacji roślin na nowym stanowisku.

Mszyca liściowa
Pojawia się na liściach i wierzchołkach pędów, przy mocniejszym porażeniu dochodzi do skręcenia liści.
Ochrona: odpowiednie środkami przeciw owadom ssącym.

Bawełnica
Bawełnice wyglądają jak białe kropki na igłach i na korze, najczęściej pojawiają się jako całe kolonie ssące na młodych pędach sosen, daglezji, modrzewi i świerków. Często są następstwem okresowej suszy.
Ochrona: oprysk preparatami przeciw owadom ssącym.

Ochojnik
Kolejnym możliwym objawem ataku bawełnic u świerków są podobne do ananasa galasy (guzy), wywołane ssaniem kolonii ochojników. 
Ochrona: przy widocznym porażeniu najlepiej pomaga odcięcie i spalenie zaatakowanych pędów. Przy niebezpieczeństwie ataku z poprzedniego roku należy ochronę chemiczną rozpocząć jeszcze przed wypuszczeniem nowych pędów, jeśli to możliwe – już w marcu.

Zwójka odrośleczka
Porażenie objawia się zbrązowieniem i usychaniem wierzchołków pędów. Po odłamaniu można zaobserwować wydrążone korytarzyki żerowe brązowawych larw.
Ochrona: optymalna pora na ochronę chemiczną to koniec kwietnia – początek maja. Przy porażeniu w roku poprzednim należy opryskać rośliny prewencyjnie.

Marzec - maj oraz od połowy września aż do zamarznięcia gleby, rośliny w pojemnikach całorocznie.

Z zasady można przycinać wszystkie iglaki. W przypadku niektórych możliwe jest tylko lekkie kształtujące cięcie, u innych mocniejsze ścinanie aż do starego drewna.

Lekko przycina się: jodły, cedry, cyprysy (z wyjątkiem gatunków przeznaczonych na żywopłoty), świerki (szczególnie karłowate), sosny, choiny i jałowce. Jeśli przycinanie zostanie prowadzone pod młodym pędem, wówczas miejsca przycinania zostaną zakryte.

Głębiej przycinać można: cisy, metasekwoje, modrzewie, cypryśniki i żywotniki (tuje). Te gatunki mają zdolność do ponownego wypuszczenia pędów nawet ze starszego drewna, ale tylko przy jednym wszechstronnym podcięciu.

Rys. Przycinanie młodych pędów sosny.
Uszczyknięciem młodych, miękkich i podobnych do świeczek pędów spowodujemy, iż karłowata sosna rośnie gęściej i pozostaje dłużej niska.
Termin: koniec maja.

W celu szybszego zakorzenienia roślin należy zawczasu przygotować dobrze spulchnioną ziemię i dołki o wielkości minimalnie dwa razy większej niż średnica bryły korzeniowej, które nie powinna być sadzona na wcisk.

Roślinę z bryłą należy umieścić w dołku i do połowy zapełnić ziemią. W kolejnym kroku należy obficie podlać w ten sposób, żeby powstało błoto bez względu na porę roku. Następnie dół należy zasypać do końca i udeptać. Bryła korzeniowa powinna być zakpana tak głęboko, żeby w warstwie górnej przykryta była kilkoma cm ziemi. Potem w ziemi wokół średnicy dołka należy utworzyć misę, tak żeby woda w czasie podlewania i deszczu mogła gromadzić się w okolicy korzeni.
Większe rośliny, które swoją nadziemną powierzchnią stawiają opór wiatrom, należy dobrze zakopać, żeby nie dopuścić do ich nieustannego ruchu, który utrudnia zakorzenienie. W przypadku, jeżeli sadzenie odbywa się w czasie ekstremalnego upału lub wysadza się duże egzemplarze, absolutnie konieczne należy rośliny zacienić przed wpływem słońca, najlepiej płachtą. W suchych regionach przed nadejściem zimy wszystkie iglaki należy obficie podlać wodą. Zalecamy zabezpieczyć korzenie przed wysuszeniem poprzez umieszczenie kory do mulczowania wokół drzewka.
W czasie suchych dni powinno się zraszać wodą również nadziemne części roślin.

Rys.
Iglaki dostarcza się z bryłami ziemi, które owinięte są jutą i ewentualnie drucianą plecionką. Bezwarunkowo należy ściągnąć plecionkę oraz przeciąć węzły juty, żeby nie dopuścić do późniejszego zarastania.

Iglaki należą do roślin ogrodowych, które nie wymagają specjalnej opieki.
Warunkiem ich pomyślnego rozwoju jest dobra próchnicza gleba bez długotrwałego przemoczenia.

Drzewom powodzi się również w pojemnikach. Donica powinna pomieścić minimalnie 50 l substratu. Rośliny uprawiane w pojemnikach lepiej zimować w pomieszczeniach mrozoodpornych. Na dnie pojemnika należy umieścić 5 cm warstwę grubego żwiru lub drobnych kamyczków oraz należy wykonać otwory służące odciekaniu nadmiaru wody. 
Jeśli potrzebujemy utworzyć podpórkę dla drzewka w pojemniku, wówczas najlepszym rozwiązaniem jest umieszczenie w donicy 3 bambusowych prętów o nieco większych niż pień i związanie ich na górze. W ten sposób można utworzyć "namiot", który nie tylko jest praktyczny, ale w dodatku wygląda estetycznie.
Odpowiednia jest jakakolwiek dobra ziemia ogrodowa zmieszana w stosunku 1:1 z torfem.
Nawożenie: Najlepiej stosować nawóz wieloskładnikowy. Idealne są długotrwale działające nawozy. Wspomagają one zdrowy wzrost, nadają piękny kolor, gęstość oraz wspomagają regularne owocowanie. Rośliny w pojemnikach potrzebują dostatecznej ilości wody - jednak nie lubią przemoczenia. W okresie wegetacji najlepsze jest codzienne podlewanie. Na zimę donicę zalecamy owinąć włókniną. Zimą rośliny potrzebują jedynie minimalnego polewania - najlepiej w ciągu cieplejszych, bezmroźnych dni. Jeśli będzie taka możliwość roślinę należy przenieść do bezwietrznego lub chłodnego pomieszczenia (garaż, jasna piwnica itp.) w celu ochrony przed silnymi mrozami. 

W niniejszym poradniku temat zapylania opisany jest wyłącznie w przypadku drzew owocowych.

Gałęzie płożąco rosnących gatunków (chińskie jałowce, niższe gatunki cisów) narażone są na złamania pod ciężarem wilgotnej śniegowej masy.
W przypadku gatunków rosnących kolumnowo (niektóre jałowce i cisy) może z tych samych przyczyn dojść do naruszenia gałęzi.

Ochrona

Delikatne oklepywanie śniegu z gałęzi za pomocą mocnego kija, dla większej ostrożności owiniętego materiałem (nie otrząsać!)

Prewencja 

Lekkie związanie razem gałęzi kolumnowych jałowców i cisów drutem owiniętym otuliną lub sznurem.

Iglakom o normalnym kształcie (np. świerk i sosna) śnieg nie zaszkodzi.